Και η αρχή έγινε: Το EcoFrames έκανε την πρεμιέρα του στην Καλαμάτα, σε μια βραδιά αφιερωμένη στο σινεμά, την ειρήνη και την ελπίδα

Την περασμένη Τετάρτη, 18 Ιουνίου, η καρδιά του ανεξάρτητου σινεμά χτύπησε δυνατά στο κέντρο της Καλαμάτας. Το EcoFrames Environmental Film Festival έκανε το πρώτο, αποφασιστικό του βήμα, παρουσιάζοντας την ταυτότητα και το όραμά του σε μια ζεστή και γεμάτη παλμό εναρκτήρια εκδήλωση.

Ο χώρος που μας φιλοξένησε δεν θα μπορούσε να είναι πιο ταιριαστός: το Κέντρο Δημιουργικού Ντοκιμαντέρ Καλαμάτας (Doc Cafe), το επίσημο αρχηγείο (headquarters) του Διεθνούς Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου. Ένας υπέροχος, μικρός πολιτιστικός πυρήνας, ένα πολύτιμο καταφύγιο για σκεπτόμενους και ενεργούς πολίτες στην πόλη μας. Ένας χώρος που αποδεικνύει ότι δεν χρειάζονται μεγάλες αίθουσες για να γεννηθούν μεγάλες ιδέες, αλλά που χρειάζεται τη συνεχή στήριξη όλων μας, με την παρουσία μας, για να συνεχίσει να υπάρχει και να προσφέρει.

Μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα, παρουσιάστηκε ο πυρήνας του προγράμματος του φεστιβάλ: 40 ταινίες από 20 χώρες, ένα πολυπολιτισμικό μωσαϊκό που θα ταξιδέψει σε όλη την Ελλάδα, μεταφέροντας ιστορίες για τον πλανήτη, τον άνθρωπο και το κοινό μας μέλλον.

Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του φεστιβάλ, Κυριάκος Λιαράκος, καλωσόρισε το κοινό και μοιράστηκε τις σκέψεις που οδήγησαν στη δημιουργία του EcoFrames.

«Το να πετύχει αυτό το φεστιβάλ με τον τρόπο που το έχουμε οραματιστεί είναι ίσως τόσο δύσκολο όσο το να σωθεί ο πλανήτης από την κλιματική καταστροφή,» είπε, δίνοντας το στίγμα της φιλόδοξης, αλλά και δύσκολης προσπάθειας. «Αλλά σήμερα κάναμε ένα σημαντικό πρώτο βήμα. Είμαστε εδώ, είστε εδώ, και παρουσιάζουμε το πρόγραμμά μας».

Συνεχίζοντας σε έναν πιο προσωπικό τόνο, συνέδεσε το φεστιβάλ με τις δικές του ρίζες: «Αυτό το φεστιβάλ ξεκινά από την Καλαμάτα, την πόλη μου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά, το 1989, μαθητής της πρώτης Λυκείου, έπεσε στα χέρια μου ένα περιοδικό της Greenpeace με ένα άρθρο που μιλούσε για τις προειδοποιήσεις των επιστημόνων για την κλιματική αλλαγή. Τριάντα πέντε χρόνια μετά, η προειδοποίηση εκείνη είναι μια οδυνηρή πραγματικότητα. Και αυτό ακριβώς βλέπουμε, με έναν σχεδόν προφητικό τρόπο, σε ταινίες του φεστιβάλ όπως ο ‘Κατακλυσμός’, όπου οι ηγέτες πνίγονται από την αδιαφορία τους, ή το ‘Σχέδιο Ω’, όπου οι επιστήμονες περνούν στην πολιτική ανυπακοή. Το EcoFrames, λοιπόν, είναι μια προσπάθεια να δώσουμε εικόνα και φωνή σε αυτή την αγωνία».

Στη συνέχεια, έθεσε τα θεμελιώδη ερωτήματα που διατρέχουν τη φιλοσοφία του φεστιβάλ: «Ζούμε σε έναν πλανήτη απίστευτης ομορφιάς, αλλά και τεράστιων αντιφάσεων. Και το ερώτημα που πλανάται πάνω από όλους μας είναι απλό: Αξίζει τελικά ο κόπος; Αξίζει να παλεύουμε για ένα καλύτερο μέλλον, όταν βλέπουμε τόσα πολλά να πηγαίνουν στραβά;»

Η απάντηση, όπως τόνισε, βρίσκεται στη βαθύτερη ουσία της οικολογίας: «Η οικολογία είναι η αρμονία. Και δεν μπορεί να υπάρξει οικολογική ισορροπία χωρίς το πιο βασικό της συστατικό: την παγκόσμια ειρήνη».

Με αφορμή την ταινία «Αγαπημένες» (Beloved), που προβλήθηκε στο τέλος της βραδιάς, ανέφερε χαρακτηριστικά: «Αυτή η ταινία μάς δείχνει ένα μοντέλο αυτάρκους ζωής που σέβεται τους φυσικούς κύκλους. Αντλούμε έμπνευση από αυτή τη γιαγιά με την ατελείωτη αγάπη στις αγελάδες της, που ζει ειρηνικά στα βουνά του Ιράν. Αλλά ας αναρωτηθούμε: κατά πόσο αυτή η γιαγιά, στην ειρηνική της καθημερινότητα, ενδιαφέρεται για τα διεθνή γεωπολιτικά συμφέροντα; Δεν μπορείς να μιλάς για προστασία του περιβάλλοντος, όταν άνθρωποι σκοτώνονται και ξεριζώνονται. Δεν μπορείς να σχεδιάζεις βιώσιμο μέλλον, όταν ο ίδιος ο πολιτισμός μας αποδεικνύεται τόσο εύθραυστος. Η ειρήνη δεν είναι απλώς η απουσία πολέμου. Είναι η προϋπόθεση για να μπορέσουμε καν να σκεφτούμε για οτιδήποτε άλλο».

Κλείνοντας, ο κ. Λιαράκος επέστρεψε στον ρόλο της τέχνης και της συλλογικότητας: «Τι μπορούμε να καταφέρουμε με ένα φεστιβάλ; Ίσως το πιο σημαντικό: Να μη νιώθουμε μόνοι. Να δούμε ότι οι ανησυχίες μας είναι κοινές. Να καθίσουμε δίπλα-δίπλα, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, και να μοιραστούμε μια ιστορία στη μεγάλη οθόνη. Να συζητήσουμε, να διαφωνήσουμε, να συμφωνήσουμε. Ίσως, τελικά, η απάντηση στο «αν αξίζει τον κόπο», να βρίσκεται ακριβώς εδώ. Στη συνάντηση. Στην αλληλεγγύη. Στη συνειδητοποίηση ότι είμαστε όλοι μαζί σε αυτό. Αυτό είναι το EcoFrames. Μια μικρή αφορμή για να θυμηθούμε ότι αξίζει».

Η βραδιά ολοκληρώθηκε με την υπαίθρια προβολή των ταινιών στον πεζόδρομο Κουτσομητοπούλου, όπου το κοινό της Καλαμάτας αγκάλιασε το νέο εγχείρημα, επιβεβαιώνοντας την ανάγκη για τέτοιες πρωτοβουλίες και δίνοντας την υπόσχεση για μια δυναμική και ουσιαστική συνέχεια.

Αυτή ήταν μόνο η αρχή.